Tekst: Michel Hoetmer
Wat mag je van zo’n laatste ronde verwachten waarin de koploper een punt voorsprong heeft op de directe concurrentie? Soms weinig tot niets. Maar in dit toernooi: nog heel veel strijd! Ook deze laatste ronde kenmerkte zich door tal van beslissingen. Van de zeven topwedstrijden eindigden er zeven in een overwinning! Kortom: wat een heerlijk toernooi voor de objectieve toeschouwer. Hieronder vindt u de belangrijkste partijen.
Foto: Frans Peeters
Lodici – Elgersma
Als je in de laatste ronde een punt voor staat op de concurrentie dan is het verleidelijk om snel remise te spelen. Het valt te prijzen dat Lorenzo daar niets van moest hebben en gewoon verder ging met waar hij het hele toernooi mee bezig was: op winst spelen.
Er kwam een Catalaan op het bord. Het Catalaans is een heerlijke opening voor spelers die genoegen nemen met een gering voordeeltje in de opening. Praktisch is het vaak in het voordeel van de sterkere spelers. Zo ook in deze partij. De zwarte dame maakte vreemde omzwervingen op het bord en al gauw had het wit het beste van het spel. Vervolgens maakte de Italiaanse grootmeester het karwei gedegen af en mag hij zich de terechte winnaar van dit toernooi noemen.
De Winter – Zwirs
Na zijn overwinning van gisteren moest Arthur de Winter het vandaag opnemen tegen Nico Zwirs. Nico verdedigde zich met de Najdorf. Al snel kwam er een wat minder bekende variant van deze prachtige opening op het bord: 6. h4. Het is een van de talloze mogelijkheden.
Die enorme variatie maakt de Najdorf zo’n boeiende opening. Wit richtte zijn pijlen op de koningsvleugel, maar dat kwam toch niet helemaal uit de verf. Tot en met 18. … Lg5 was de stelling ruwweg in evenwicht. Op dat moment was het beste alternatief om de loper op g5 te nemen. Maar Arthur besloot het anders aan te pakken met 19. Pe4?! Het bleek geen gouden greep. Zwart nam het initiatief over en vanaf dat moment ging het bergafwaarts voor wit.
Van Dael – Van Foreest
Een boeiend gevecht ontstond in de partij tussen Siem van Dael en Machteld Van Foreest. Lange tijd zag het er bij tijd en wijle goed uit voor zwart. De evaluatie varieert op diverse momenten. Maar in onderstaande stelling ging er iets helemaal mis.
Zwart staat een tikkeltje beter. Machteld speelde hier het moeilijk te begrijpen 24. … Lxg2?? Het is een ernstige fout die haar de partij kostte. U vindt hieronder de volledige partij.
Ernst – Schoorl
Ze zeggen wel eens “toreneindspelen eindigen altijd in remise”. Het is waar: de remisemarge is vaak groot. Maar “altijd” is toch een beetje te dogmatisch. Zulke eindspelen eindigen al helemaal niet in remise als een van beide spelers in de fout gaat. Zie onderstaande stelling.
Zwart speelde hier het onbegrijpelijke 37. … g4?? Hij rekende vermoedelijk op 38. hxg4 hxg4. Ook in dat geval zou wit het beste van het spel behouden. Maar Sipke deed het ietsje anders: 38. Txh5! Dan rest zwart weinig anders dan 38. … gxh3 en kijkt hij na 39. Txh3 tegen een vervelende stelling aan. U vindt hieronder de hele partij.
Foutenfestival
Een interessant tijdverdrijf is jezelf te verkneukelen over de fouten die anderen maken. Ivo Maris (2404) zal met weinig genoegen terugkijken op dit toernooi. Hij verloor enkele partijen van tegenstanders die op papier zwakker waren dan hemzelf. Kennelijk was de vorm er niet helemaal. Het blijkt ook in deze partij, die Ivo behandelde alsof het een rapidpartij was (half uurtje), waarin wederzijds nogal wat fouten werden gemaakt. Wat is commentaar leveren aan de zijlijn met behulp van een computer toch een heerlijk vak.
De eindstand
1. Lorenzo Lodici 8
2. Nico Zwirs 7
3. Siem van Dael 6,5
Gevolgd door Sipke Ernst, Arthur de Winter en Nick Maatman met 6 punten.
